నిన్న కూడా నాతో తిరిగిన నా స్నేహితురాలు చనిపోయిందనే వార్తతో కుప్పకూలిపోయాను . ఆమె గూర్చిన ఆలోచనలు నన్ను ముసురుకున్నాయి . ఆమె ఎంతో సుకుమారమైనది . కొంచెం చలికి ,చిన్న ఎండకి, చిరు జల్లులకు కూడా తట్టుకోలేక పోయేది . పొయ్యి సెగను భరించలేదు ,చాపపై పడుకోలేదు ,నేలపై పడుకోలేదు ,బురద అంటే చిరాకు ,మురికి అంటే అసహ్యం . రకరకాలుగా అలంకరించుకోవడమంటే ఇష్టం ,రంగురంగుల దుస్తులు, చెరగని చిరునవ్వులుతో కళకళలాడే ముఖం గుర్తొచ్చి ఒక్క ఉదుటున లేచి వాళ్ళింటికి వెళ్ళాను . ఆమెను ఫ్రీజర్ బాక్స్ లో పెట్టారు . గంట తర్వాత బయటకు తీసి రోడ్డు మీద మురికికాల్వ ప్రక్కన ఎర్రటి ఎండలో పెట్టి చన్నీటితో స్నానం చేయించారు . అంతా బురద , అక్కడే కర్రలతో కట్టిన పాడె పైన చాప పరిచి దానిపై ఆమెను పడుకోపెట్టి చాపను చుట్టారు . తెల్లని గుడ్డను కప్పి తీసుకువెళ్ళారు . చితికి నిప్పంటించారు . ఇంత జరుగుతున్నా ఆ ముఖంలో ప్రశాంతత ఏమాత్రం చెక్కు చెదరలేదు . జీవం ఉన్నప్పుడు అన్నీ తనకి ఇష్టమయిన పనులే చేసుకున్నప్పుడు కూడా ఇంత ప్రశాంతంగా లేదు . నిన్నటికి ఈ రోజుకి ఉన్న చిన్న తేడా ,అప్పుడు జీవుడు లోపల ... ఇప్పుడు బయట.... అంతే కదా జీవితం అనుకుంటూ ఇంటికి బయలుదేరాను బరువెక్కిన గుండెతో .
********