గుండెగూటిలో ......

అందమైన ఇంటిని కట్టి ,
రుచికరమైన విందును పెట్టి ,
అతిథులందరికీ హంగులు చూపుతూ ,
భార్యా , బిడ్డలకు ఒక్కొక్కరికీ
ఒక్కొక్క గది అని ,వచ్చినవారికి చూపుతూ ...
పడుకోవడానికీ , ఆడుకోవడానికీ  ,
చదువుకోవడానికీ , హాలు అని చెబుతూ ,
హంగులనన్నీ చూపావు ,
అతిధికి కూడా గది అంటూ ......
అట్టహాసంగా చూపావు , ఆనందాన్నీ పొందావు .
వివేకి ఒకడూ నోరు తెరిచి ...మరి
అమ్మకు ఇచ్చిన గది ఏదని అడగగానే ..
చుట్టూ తెలిసిన వాళ్ళు లేరు కనుక
అమ్మకు కాలక్షేపం జరగదు , పైగా  
అమ్మ ఈ గచ్చుపై జారి పడిపోతుందన్నావు ..!
అయినా ఇప్పుడు అమ్మ సంగతి ఎందుకూ ..?
కాదేది వంకకు అనర్హం

అన్నట్లు రాగాలెన్నో తీస్తుంటే ..
అవునవును , చిన్నప్పుడు నీవసలు పడకనే
చకచక లేచి నడిచావంటూ .. సాలోచనగా
 వివేకి ఆ అవివేకిని చూస్తూ ఆలోచనలో పడ్డాడు ...

 

అమ్మ ......

నిను కనిపెంచిన అమ్మ ,
నీ అవసరాల్ని తీర్చిన అమ్మ ,
నిను కంటికి రెప్పలా చూసిన అమ్మ ,
నీకై నిదురను కాచిన అమ్మ ,
నీకై చేతులు చాచి యాచించిన అమ్మ ,
నీ ఆకలి తీర్చి , పస్తులున్న అమ్మ ,
నీకై పుస్తెలు అమ్మిన అమ్మ ,
నిను గుండెగూటిలో దాచిన అమ్మ ,
ఈ రోజు నా బిడ్డ గృహప్రవేశం ...
వాడు పది కాలాల పాటు చల్లగా వుండాలని ,
చెట్టు నీడన కూర్చుని ఆకాశం కేసి ఆశగా చూస్తూ ,
తన బిడ్డకు దీవెనలిమ్మని ఆ దేవుడిని
 వేడుకుంటోంది వేసారిపోక ....
ఆ గుండెగూటి కన్నా ఈ భవనం
ఏమంత గొప్పది కాదని అనుకుంటూ 

వివేకి లేచి బయటకు నడిచాడు 

బరువెక్కిన హృదయంతో మౌనంగా . 
 

**********